"Έξω από μένα… το γρασίδι, ετούτη η τριανταφυλλιά, τα κίτρινα λουλούδια, εκείνο εκεί το δέντρο…Φαντάζομαι πως είμαι το δέντρο…
Είμαι ψηλό, φυλλωμένο, με πράσινο σκούρο χρώμα που κοντράρει πάνω στο ανοιχτόχρωμο φόντο.
Είμαι σε μια πλαγιά στην εξοχή… Πιο πέρα, άλλα δέντρα, αλλά κανένα του δικού μου είδους. Από εδώ που είμαι δεν βλέπω άλλα σαν κι εμένα (υποθέτω πως θα υπάρχουν… Ίσως χιλιάδες… Μερικές φορές θα ήθελα κάποιο απ' αυτά να βρισκόταν πιο κοντά… Άλλες φορές, οφείλω να ομολογήσω μου αρέσει να νιώθω μοναδικός).
Έχω έναν κορμό σκληρό και δυνατό. Είναι το στήριγμα μου! Με βοηθάει να στέκομαι όρθιο χωρίς να είμαι άκαμπτο. Τα κλαδιά μου απλώνονται στον αέρα… Όλο φύλλα, μου επιτρέπουν να επικοινωνώ με κάθε πόρο του κορμιού μου…
Αυτήν την εποχή του χρόνου είμαι γεμάτο λουλούδια και φρούτα. Και τα δύο είναι εκφράσεις της επιθυμίας μου για υπέρβαση και, μάλλον, αποτελούν μέρος των προσπαθειών μου να σαγηνεύσω.
Συνειδητοποιώ πως τα επιδεικνύω όπως και τη σκιά μου… Μια σκιά πυκνή, προστατευτική και δροσερή, πολύ ελκυστική για όσους περνούν από κοντά, κι ακόμα πιο πολύ γι' αυτούς που έχουν ανάγκη την προστασία ή τη φροντίδα μου…
Συνειδητοποιώ ακόμα πως τα φύλλα μου είναι γεμάτα με χιλιάδες αγκάθια. Αυτός είναι ο αμυντικός εξοπλισμός μου που εμποδίζει τους θηρευτές να μου πάρουν τα κομμάτια μου χωρίς την έγκριση μου.
Νομίζω πως αυτό είναι και το σύμβολο της κακίας μου. Φυσικά! Δεν είμαι μόνο ωραίο και καλό. Μέσα μου είμαι επιθετικό, σκοτεινό, κλειστό…
Όλα αυτά είναι τα προφανή. Κάτω από το επίπεδο του προφανούς, εκτείνομαι…
Μερικά μόλις εκατοστά κάτω από τη γη, ο κορμός μου διαιρείται σε δυο μεγάλα κλαδιά που απλώνονται προς τα πλάγια και προς τα κάτω.
Οι ρίζες μου… Αυτές με ταΐζουν. Απ' αυτές εξαρτάται η τροφή και η σταθερότητα μου. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορούν και επιβιώνουν αυτά τα όντα που βλέπω καμιά φορά, χωρίς ρίζες, τόσο ασταθή και εύθραυστα από την έλλειψη θρεπτικών στοιχείων…
Αγαπώ κάθε κομμάτι μου…
Από την κατώτερη άκρη των ριζών μου μέχρι το ανώτερο φύλλο της κορυφής μου…
Αγαπώ τα λουλούδια μου και αγαπώ και τα αγκάθια μου… Κι αυτό που περισσότερο αγαπώ ως δέντρο, είναι να συνειδητοποιώ κάθε στιγμή…
Πως είμαι ζωντανό!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκαϊ: "Γράμματα στην Κλαούντια".